هنگامی که توده های کارگر، آذرخش اندیشۀ انقلاب اجتماعی را جذب کنند، توفان انقلاب جامعه را از استثمار و ستم پاک خواهد کرد
کشتار زندانیان سیاسی درسال ۱٣٦۷
قتل عام زندانیان سیاسی در تابستان سال ۱٣٦۷نه نخستین کشتار وسیع مخالفان سیاسی توسط رژیم جمهوری اسلامی بود و نه تا هنگامی که این رژیم ارتجاعی ضد کارگری و ضد دموکراتیک پا برجا است آخرین آنها خواهد بود. اما این جنایت بزرگ، علاوه بر ابعاد وسیع و سرعت اجرای آن، دارای ویژگی های چندی است که ننگ و جنایت این رژیم را به آشکار ترین وجه نشان می دهد.
حکم صریح خمینی در تابستان سال ٦۷ نه تنها این سیل خون را به راه انداخت بلکه در عین حال خطوط اصلی مشی سیاسی و قضائی رژیم را بیش از پیش آشکار کرد. این خطوط چنین اند:
حتی کسانی که کشتارهای رژیم در کردستان، ترکمن صحرا و خوزستان چشمانشان را باز نکرده بود، حتی آنهائی که هزاران اعدام با تیرباران و دار، قطع اعضای بدن و یا کشتن زیر شکنجه و تجاوز در نخستین سال های استقرار رژیم هنوز ماهیت آن را برایشان روشن نساخته بود، حتی آنهائی که تداوم مجازات های خوارکننده و قرون وسطائی نظیر سنگسار و شلاق و ُمثله کردن و قصاص هنوز بیدارشان نکرده بود، حتی آنهائی که سیطرۀ اختناق، سرکوب، یورش به کارگران، زنان، دانشجویان، بستن روزنامه ها، شکستن قلم ها، حمله به دانشگاه ها و بسیج چاقوکش ها و قداره بندان حزب اللهی برای خفه کردن هر گونه تلاش به منظور تحقق ابتدائی ترین خواست های سیاسی، فرهنگی یا حرفه ای تضاد عمیق و آشتی ناپذیر این رژیم با اکثریت عظیم مردم را برایشان مثل روز روشن نکرده بود، آری همۀ این گونه کسان می بایست پس از کشتار فجیع سال ۱٣٦۷ به خود آمده باشند و هرگونه توهم در بارۀ این رژیم و مدافعان آشکار و پنهان آن و جناح های مختلف درون و بیرون حاکمیت را از دست داده باشند.
اما متأسفانه چنین نیست. هنوز کسانی هستند که یا نسبت به رژیم توهم دارند و یا آن را قابل اصلاح از درون یا از بیرون می دانند. دلیل حمایت همۀ این گروه ها از رژیم یا عدم مخالفتشان با آن تنها نا آگاهی نیست بلکه منافع اقتصادی و سیاسی در این باره نقش مهمی دارد. طبقات، قشرها و گروه هائی هستند که با آگاهی از همۀ این جنایات از رژیم حمایت می کنند. هرگز نباید فراموش کرد و یا از گفتن این حقیقت خسته شد که جنایات و سرکوب های رژیم به خودی خود هدف نیستند بلکه وسیله اند: وسیلۀ در بند نگاه داشتن و ترساندن توده های کارگر و زحمتکش شهر و روستا به نفع سرمایه داران و دیگر صاحبان وسائل تولید که از استثمار کار دیگران زندگی می کنند.
مضمون اجتماعی - اقتصادی و سیاسی سرکوب ها و کشتارهای رژیم تضمین اطاعت بی چون و چرای کارگران، زحمتکشان و روشنفکران از طبقات استثمارگر و تن دادن به هرگونه تشدید کار و یا بیکاری و درماندگی از یک سو و عدم اعتراض به سیاست های رژیم در زمینه های اقتصادی، سیاسی و فرهنگی از سوی دیگر است. رژیم باید اکثریت عظیم مردم را در ترس و وحشت دائم نگاه دارد تا بتواند استثمار وحشیانۀ موجود را تداوم بخشد و زمینۀ تشدید آن را فراهم کند و سیاست های نظامی گری، شووینیستی و برتری طلبانۀ خود را ادامه دهد و از این طریق به طور مستقیم یا غیر مستقیم سلطۀ ارتجاع، امپریالیسم، جنگ و تجاوز را در منطقه طولانی تر کند.
تنها راه برون رفت از این وضعیت مقابله و مبارزۀ پیگیردر همۀ عرصه های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی با رژیم جمهوری اسلامی و نظام سرمایه داری است. این مبارزه نه برای اصلاح رژیم بلکه برای برانداختن او است. افشای دائم جنایات رژیم و علل و انگیزه های آن جنایات در همۀ ابعاد و در سطح داخلی و بین المللی یکی از عرصه های مهم این مبارزه است. محاکمۀ سران رژیم جمهوری اسلامی که همگی به طور مستقیم در این جنایات و به ویژه در کشتار زندانیان سیاسی در سال ۱٣٦۷ دست داشته اند یکی از وظائف مهم انقلاب ایران است: این کار نه تنها برای اجرای عدالت و مجازات مجرمان لازم است بلکه از آن مهم تر برای جلوگیری از چنین جنایاتی در آینده و ثبت این جنایت در تاریخ، در کنار دیگر جنایات به ضد بشریت، ضروری است.
ننگ و نفرت بر آمران و عاملان کشتار زندانیان سیاسی تابستان ٦۷
سرنگون باد رژیم ارتجاعی و خونخوار جمهوری اسلامی
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
شهریور ۱٣٨٧
جمعی از کمونیستهای ایران ( آذرخش )
www.azarakhsh.org
azarakhshi@gmail.com
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر